نگاهی به نمایش «سون سی» به کارگردانی مجتبی راوش از کازرون، شرکت کننده در اولین جشنواره ملی تئاتر اهواز؛
تعادلی مقبول میان بازی و وسایل صحنه
تئاتر خوزستان-قاسم غلامحیدر: حلاوت مشاهدهی حرکتهای سادهی پیکانی روی صحنه، که چرخ هم ندارد و بعد ایفای نقشی که شبیه هیچکس نیست، اما بیانی و رفتاری بومی و جنوبی دارد و با اشاره به نسب و آدرس و محل زندگی و کار و فامیل خود می کوشد اهلیّت خود را به مخاطب اثبات کند.
از سویی نوع پرداختن به وقایع نمایش از سوی نویسنده با ایجاد جریانی سیال و چندوجهی که توسط کارگردان هم بهدرستی درک و منتقل شده از روشهایی است که مخاطب با قرار گرفتن در معرض آنها بهنوعی باور کوتاهمدت و بهاصطلاح تلقینی از شخصیتها و وقایع نمایشنامه میرسد.
سون سی نمایشیست دارای وجهی متفاوت از یک حادثهی مشخص، که هربار با خلق روایتی متفاوت سعی میکند به نتیجهایی متفاوت دست یابد. گویش جنوبی نمایشنامه با کارکرد زبانی خود معرفهی خوبی برای تماشاگر است تا با شنیدن واژهها و فرهنگ نهفته در آن به پذیرش سهلتر از شخصیتهای نمایش برسد.
نمایشنامهنویس برای ایجاد تعادل در خلق روایتهای گوناگون نمایشی بستر مناسبی فراهم نموده، اما بخشهای عمدهایی از آنها نهادینه شده است. برای مثال نوع رابطهی دو برادر در منازعهی آنها با هم در متن نهادینه نشده و همین موجب گردیده تا این توصیف پس از گذراندن صحنهی مذکور، محو شود.
نور، بهعنوان تعیینکنندهترین عامل جابهجایی زمانی و مکان توانسته است به خوبی نقش خود را ایفا کندد.
نمایشنامه در نوع اجرایی که کارگردان برای آن طراحی نموده هضم شده است و بازیگران توانستهاند با استفاده مناسب از دکور و تمامی وسایل صحنه به تعادل مقبولی میان بازی و وسایل صحنه برسند.
نقش اصلی نمایش با درک درست شخصی که بازی میکند، بالاترین تأثیر را بر مخاطب دارد.
نمایش سون سی در معنابخشی به مفاهیم کلمات، آدرسها، آرزوها و علائم شخصیتها موفق بوده، اما به مطلوب نرسیده است، چرا که مخاطب در پایان نمایشنامه با چندین سؤال اساسی و کلی مواجه میماند. سؤالاتی که نمایشنامه باید با پاسخ به آنها خود را به مخاطب نزدیکتر میکرد.
اولین جشنواره ملی تئاتر اهواز به دبیری ناصر چنانی از 1 الی 7 مردادماه 1397 در کلانشهر اهواز در حال برگزاری است.