پری بارانی کارگردان نمایش «آوازهای دیوار بی در» شرکت کننده در اولین جشنواره ملی تئاتر اهواز:
خوزستان، مهد تئاتر ایران است
تئاتر خوزستان – گفتگوی مصطفی براتی با پری بارانی کارگردان نمایش «آوازهای دیوار بی‌در» شرکت کننده در اولین جشنواره ملی تئاتر اهواز.
خانم بارانی، از مفهوم دیوار در محتوای اثرتان بگویید.
دیوار حصاری است که تمام آدم‌های قصه را در بر کشیده و نماد تفکیک آدم‌ها از هم‌دیگر است.
در قصه‌ی نمایش شما سلسله‌ای از روابط وجود داشت که به‌صورت زنجیر به هم متصل بودند. روابطی ناپایدار، چه اتفاقی در جامعه‌ی انسانی می‌افتد که این‌گونه انسان به زیر کشیده می‌شود؟
منسوخ‌ترین و بدترین خصیصه‌ی بشر جنگ است. تا جنگ باشد انسان‌ها به زیر کشیده می‌شوند. انسان‌های اثر من هرکدام به‌نوعی در اتفاقات جنگ و یا پساجنگ کشته شده و جسدشان پیدا نشده است. روابط آدم‌های داستان بر اساس نوع کشته شدن است که باعث درهم‌تنیدگی‌شان با دیگر شخصیت‌ها می‌شود. اما قصه‌ی هرکدام به تفکیک آنها را از هم دور می‌کند.
در اثر شما بر فضاسازی حسی تأکید می‌شود. آیا این تأکید باعث نمی‌شود تا ذهن مخاطب از تصور کنش‌ها و کشمکش‌هایی که فقط روایت می‌شوند عاجز بماند؟
به نظر من خیر. نمایشنامه‌ی «آوازهای دیوار بی‌در» یک درام مدرن است. درست است که در منولوگ به سمت روایت می‌رود اما روایت محض نیست. فضاسازی حسی جزئی از تراژدی است که با شخصیت‌های نمایش و داستان‌شان درگیر است.
در بخش اجرایی اثرتان، با طراحی صحنه‌ای مواجه شدیم که گویی بخش عمده‌ای از مفهوم اثرتان را به یدک می‌کشد. از عنوان نمایشنامه اثر بهره می‌برم، یعنی دیوار بی‌در. از ارتباط این نام و طراحی صحنه برایمان بگویید؟
با همان کلمه‌ی دیوار بی‌در، همه‌چیز درباره‌ی طراحی روشن می‌شود. خطوط بین آدم‌ها، دوری آنها، قصه‌ی مشترک‌شان و سرگذشت یکسان آنها. این طراحی صحنه قریب به هفتاددرصد از مفاهیم اثر را در برمی‌گیرد.
در ترکیب‌بندی، حرکت‌ها، نورپردازی و موسیقی متن دائماً تکرار رخ می‌دهد. دلیل این امر چیست؟
دلیل تکرار، تکرار همان تراژدی آدم‌هایی است که یکسان قصه‌ی آنها روایت می‌شود. از سویی دیگر، محدودیت طراحی باعث دیده شدن بعضی از حرکات صحنه‌ها می‌شود که البته بر موجودیت اثر تأثیر بدی ندارد.
اثر شما سعی داشت تا ارتباط نزدیکی با مخاطب برقرار کند. چه تکنیک‌های اجرایی‌ای در اثر شما به این امر کمک می‌کند؟
این نمایشنامه یک اتوبیوگرافی است. به‌خاطر جنس روایت، در کارگردانی هم سعی کردیم که ارتباط به‌نوعی با مخاطب صورت بگیرد، ارتباطی که در عین این‌که عمدی است اما منطقی دارد و آن هم شاید اعتراف صادقانه‌ای است که آدمی شاید در پیش خالقش می‌کند.
حرف آخر...
امیدوارم اهواز صاحب جشنواره‌ای بشود که مستحق آن است. جشنواره‌ای بزرگ‌تر از آن‌چه که داشته و دارد. خوزستان مهد تئاتر ایران است. برای آدم‌های واقعی تئاتری آن، که دوستانند برای ما، آرزوی سربلندی و موفقیت دارم. امیدوارم جشنواره‌ی اهواز، صدمین دوره‌ی خود را نیز بگذراند و هم‌چنان پایدار بماند.
اولین جشنواره ملی تئاتر اهواز به دبیری ناصر چنانی از 1 الی 7 مردادماه 1397 در کلانشهر اهواز در حال برگزاری است.
