به بهانه برگزاری بیست‌وسومین جشنواره ملی تئاتر لاله‌های سرخ در اندیمشک
شاخص فرهنگی و قطب تئاتری
اگر همچنان بپذیریم که بودن تئاتر در هر شهری نشانه شاخص فرهنگی‌بودن است، برگزاری بیست‌وسومین دوره جشنواره لاله‌های سرخ در اندیمشک که برای نخستین‌بار از حالت منطقه‌ای بیرون آمده و به صورت ملی برگزار می‌شود، نشانه یک حرکت فرهنگی بزرگ در این شهر است.
به گزارش تئاتر خوزستان، رضا آشفته عضو کانون ملی منتقدین ایران که به عنوان کارشناس و منتقد در بیست و سومین جشنواره ملی تئاتر لال هاهی سرخ حضور داشت در یادداشتی به برگزاری این رویداد فرهنگی هنری در اندیمشک پرداخته است.
در متن یادداشت رضا آشفته آمده است:
تئاتری‌های اندیمشک می‌گویند نخستین دوره با ١٠ هزار تومان از آغاز دهه ٧٠ برگزار شده و تداوم این حرکت منجر به ایجاد یک حرکت ملی شده است که برخلاف دوره‌های قبلی که به ١٢ استان زاگرس‌نشین اختصاص داشت، این دوره به کل ایران اختصاص یافته و در آن از ٢٤ استان، ٢٠ نمایش صحنه‌ای و خیابانی انتخاب شده بود. شاید بشود گفت نخستین دوره با استانداردهای یک جشنواره ملی هم‌خوانی ندارد، اما با اغماض می‌شود امیدوار بود که در دوره‌های دیگر به گزینش کارهای بهتر اندیشیده و عمل شود.
از آنجا که اندیمشکی‌ها دوست دارند این حرکت ملی را به یک جریان بین‌المللی تبدیل کنند، بنابراین کیفیت برگزاری تنها گزینه پیش‌رو برای عملی‌شدن این خواسته فرهنگی است.
در این جشنواره هم کارهایی بودند که می‌توانستند جذاب و حتی شگفتی‌ساز باشند، اما وقتی ملی‌شدن در عنوان آن می‌درخشد، حتما باید حضور حرفه‌ای‌ها در آن مشهود باشد، چنانچه حضور کارگردانانی مانند مهدی آشوغ از اندیمشک با نمایش اوسنه، مرتضی عیدی از قوچان با نمایش خط آخر، طیبه صیدمحمدی از ایلام با نمایش انقباض و رشید نصیری از بندرگز با نمایش شب آفتابی مؤید این نکته است و در میان خیابانی‌ها نیز کارگردانانی مانند مرتضی امینی‌پور از امیدیه با نمایش فُنیکس، پویان عطایی از اصفهان با نمایش ماسک و امین پورمند از اندیمشک با نمایش سوخو، توش و توان حضور در یک جشنواره ملی را به تماشا گذاشته بودند.
این کارگردانان همگی تقریبا جوان و پویا و خلاق می‌نمایند و همان بهتر که حمایت‌های ویژ‌ه‌ای از این استعدادها بشود که حضور همواره‌شان به گسترش تئاتر و بالارفتن سطح کیفی و از همه مهم‌تر ارتقای فرهنگی کشور بینجامد.
متأسفانه طبق همان روال قبلی که در این جشنواره نمایش‌ها با موضوع مقاومت حضور می‌یافتند، امسال نیز چنین روالی تکرار شد، اما خود جشنواره نیز در فراخوان موضوع حضور گروه‌ها را آزاد گذاشته بود و فقط در زمینه روز چهار آذر ٦٥ که بمباران هولناک اندیمشک با هواپیماهای جنگی صورت گرفته بود، تولید دو نمایش خیابانی سوخو و سرخ‌ترین روز خدا، کار هومن میرمعنوی از رشت به‌عنوان تولیدات ویژه در نظر گرفته شده بود.
در شهرستان‌ها موضوعات اجتماعی قابلیت حضور مردم در سالن‌های نمایش را فراهم می‌کند و چه بهتر که نمایش‌های گسترده‌ای به لحاظ موضوعی در جشنواره اجرا شوند که نیازها و ضرورت‌های روز مردمی را پاسخ دهند. به هر تقدیر این روال جشنواره لاله‌های سرخ در دراز مدت، اندیمشک را تبدیل به یک قطب تئاتری در ایران خواهد کرد و این خود دلیلی آشکار بر پیشرفت فرهنگی در شمال خوزستان خواهد بود. چه بهتر اینکه علاوه بر تهران، این قطب‌های فرهنگی و تئاتری بتوانند با تکیه بر شاخص‌هایی فرهنگی مانند تئاتر، مبنای پیشرفت فرهنگ ایران را برای ما ایجاد کنند.
