پشتوانه پژوهشی بسیار قوی نمایش «مسجدسلیمان» را در رده یکی از آثار شاخص دهه نود قرار می دهد

به گزارش تئاتر خوزستان، مهران نصرت پناه برای اجرای نمایش «مسجدسلیمان» به کارگردانی ایوب بختیاری که از تاریخ 22 مرداد الی 7 شهریور در تماشاخانه قاف اهواز بر روی صحنه است یادداشتی را منتشر کرد.  

یادداشتی بر اجرای نمایش «مسجد سلیمان» به کارگردانی ایوب بختیاری

اجرای نمایش دو ساعته «مسجدسلیمان» جسارت می خواهد. این نمایش مروری است بر تاریخ ادبیات بخش مهمی از کشور که تاکنون دیده نشده و اکثراً ناشنیده مانده است. بخش مهمی که در لابلای کتاب های تاریخ ادبیات و مجلات تاریخ گذشته سوسو می‌زند و غبار فراموشی هر روز ضخامت بیشتری بر آن می گیرد.

مسجد سلیمان یک جغرافیاست. اما زادگاه و پایگاه بخش مهمی از فرهنگ معاصر ایران است‌.

این نمایش در روزگاری که افتخار به کتاب نخواندن، افتخار به تماشای آثار دست چندم نمایشی، افتخار به دسته ی سومی بودن، افتخار به دور شدن از اصالت های فرهنگی و دور شدن از تمامی آنچه باعث افتخار و اعتلای یک ملت است رایج و ارزش و حرف روز است، تبدیل به ارزش‌های بی بدیل شده، ما را به کتاب خواندن، به اندیشیدن، به تغزل، به شجاعت و به بی همتا بودن می خواند.

اجرای یک نمایش دو ساعته در شرایطی که همه گمان می‌کنند بیننده حال و حوصله زیادی برای نمایش دیدن، اندیشیدن و تعمق ندارد یک نقطه عطف و تحول بزرگ محسوب می شود.

این اثر ذاتاً و به چند دلیل مهم یک نمایش بسیار جدی و با تاثیرات قوی بحساب می آید:

متن نظر بسیار منسجم و دارای قابلیت های نمایشی به لحاظ ایجاد لحظات نمایشی برای عموم بینندگان و همچنین جذابیتهای گوناگون اجرایی برای اهالی نمایش است. تنوع صحنه‌ها و رنگارنگ بودن آنها به لحاظ حسی ایجاد تضادهای پیدا و پنهان در شخصیت ها و موقعیت ها و سر راست بودن پیام و هدف اثر از مهمترین ویژگی های این نمایشنامه است. ضمن آنکه. از منظری دیگر نمایش «مسجدسلیمان» با دقت بسیار زیاد و وسواس نویسنده در پرهیز از کلیشه‌های مخرب و غیر موثر به درستی هدف ادبی و فرهنگی نویسنده را بازتاب می دهد. یادمان باشد تاکنون در یک اثر اجرایی اعم از سینما تئاتر موسیقی و سایر اقسام هنر، هیچ شهری به عنوان بستر فرهنگ، زادگاه جریان های هنری و پیشرو در ادبیات معاصر نگریسته نشده، آن هم شهری زخم خورده و رنجور همچون مسجدسلیمان که نیاز اساسی به بازیابی هویت خود دارد.

جریان شناسی ادبی در این اثر به خوبی با درام گره خورده و نمایشی روان و یکدست را به وجود آورده است که حتی خواندن اثر را برای مخاطب غیر نمایشی جذاب و تاثیرگذار می نماید. از سویی دیگر نیاز نسل حاضر و نسل های قبل تر به شناخت نویسندگان پیشرو و صاحب اندیشه، زمینه مناسبی را برای خلق آثار ادبی و خصوصا شعر که موضوع اصلی نمایشنامه است فراهم می نماید. و یک نکته بسیار مهم این اثر با دقت بسیار زیاد و بدون هیچ گونه تظاهری، بیننده را وادار به مطالعه و تعمق هر چه بیشتر می نماید. این عامل مهم، جدای از جهت گیری های فکری و اجتماعی نو.